consignatieverkoop

Consignatieverkoop is een verkoopmethode waarbij de eigenaar van goederen (de consignor) de goederen uitlevert aan een handelaar of retailer om op consignatie te verkopen. Het eigendom en meestal ook het risico blijven bij de consignor totdat het item daadwerkelijk is verkocht. De handelaar verkoopt de goederen namens de consignor en ontvangt een commissie over de verkoopopbrengst; na verkoop wordt de opbrengst minus de afgesproken commissie aan de consignor uitbetaald. De exacte voorwaarden voor prijsstelling, betaling en aansprakelijkheid worden vastgelegd in een consignatieovereenkomst.

In de praktijk wordt de voorraad beheerd door de handelaar, terwijl de consignor de prijs en overige verkoopvoorwaarden kan bepalen. De handelaar verzorgt de presentatie en verkoop van de goederen en rapporteert periodiek over verkochte en onverkochte artikelen. Onverkochte goederen kunnen na afloop van de consignatieperiode aan de consignor worden teruggegeven, of tegen afgesproken voorwaarden later opnieuw worden verkocht, of onderhandelbaar worden aangepakt.

Voordelen voor de consignor zijn onder meer uitgestelde betaling en bredere verkoopmogelijkheden zonder direct eigendom te verliezen. Nadelen zijn beperkte controle en mogelijk langere verkoopperiodes, met afhankelijkheid van de prestaties van de handelaar. Voor de consignatiehouder biedt dit een mogelijkheid tot inkomsten via commissie, maar brengt het kapitaal- en opslagrisico met zich mee en afhankelijkheid van de verkoopresultaten.

Consignatieverkoop komt veel voor in sectoren zoals tweedehands goederen, kunst en antiek, mode en overige retail waar aanbieders hun producten via derden willen aanbieden zonder onmiddellijk te verkopen. De exacte werking is afhankelijk van de nationale wetgeving en de afspraken in de afzonderlijke overeenkomsten.