conclusievaliditeit

Conclusievaliditeit is de mate waarin de conclusies die uit een studie worden getrokken terecht en ondersteunend zijn voor de data en de gebruikte analyse. Het gaat om de geldigheid van de inferences die maken dat bevindingen wel of niet generaliseerbaar zijn naar bredere situaties of populaties.

Deze vorm van validiteit staat in relatie tot interne validiteit (de causaliteit binnen de studie) en externe validiteit (de generaliseerbaarheid buiten de studie). Conclusievaliditeit richt zich vooral op of de gepresenteerde conclusies daadwerkelijk gerechtvaardigd zijn op basis van de verzamelde gegevens en de toegepaste analysemethoden, inclusief de betrouwbaarheid van statistische bevindingen zoals p-waarden en effectgroottes.

Belangrijke bedreigingen voor conclusievaliditeit zijn onder meer onvoldoende statistische power, meeting- en meetfouten, onrepresentatieve steekproeven of uitval, selectieverwarring, en het doen van meerdere statistische tests zonder passende correcties. Daarnaast kunnen operationele definities en meetinstrumenten de geldigheid beïnvloeden, evenals bias in de dataverzameling en data-dredging.

Om conclusievaliditeit te verbeteren, kan men kiezen voor een zorgvuldige onderzoeksopzet en steekproefgrootte, betrouwbare meetinstrumenten, preregistratie van hypotheses en analyses, transparante rapportage van methoden en resultaten, en robuuste analoge benaderingen met sensitie-analyses en correcties voor meerdere tests. In samenvatting draait conclusievaliditeit om de kwaliteit en overtuigingskracht van de inferences die uit een studie volgen.