cabinegeluidsniveaus

Cabinegeluidsniveaus verwijzen naar het geluidsniveau binnen een voertuigcabine en naar wat inzittenden ervan waarnemen. Het begrip omvat zowel continue achtergrondgeluid als pieken in het geluidsspectrum. Metingen gebeuren doorgaans met A-gewogen decibelwaarden (dB(A)); vaak wordt Leq gebruikt, de equivalente continue geluidsdruk over een vast meetinterval, en soms Lmax voor piekgeluiden. Meetpunten bevinden zich bij oorhoogte of op de zitpositie om de menselijke beleving zo goed mogelijk weer te geven.

Oorzaken van cabinegeluid zijn onder meer motor- en aandrijfgeluid, aerodynamisch geluid bij hogere snelheden, trillingen van constructie en ophanging, en ventilatie- of klimaatinstallaties. Het these geluid bevindt zich over het algemeen als een combinatie van engineering en dempingsmaatregelen.

Toepassingsgebieden van cabinegeluidsniveaus zijn onder meer de luchtvaartcabine, personenauto’s, treinen en schepen. In commerciële vliegtuigen ligt het Leq in de cabine doorgaans in een brede band, vaak tussen circa 70 en 85 dB(A), afhankelijk van type, fase van de vlucht en zitpositie; de cockpit kan iets lager liggen. In moderne auto’s onder normale rijomstandigheden schommelt het interieurgeluid meestal tussen 50 en 65 dB(A), hogere snelheden of minder isolatie kunnen hoger uitvallen. Treinen vertonen uiteenlopende niveaus, met vaak circa 50 tot 70 dB(A) in intercity- en elektrische treinen, afhankelijk van aandrijving en bouwkwaliteit. Schepen variëren doorgaans tussen 60 en 70 dB(A) in bezoekerscabines, afhankelijk van motorvermogen en werkomstandigheden.

Ontwerp en reductie van cabinegeluid worden bereikt door betere isolatie, demping en trillingsdempende constructies, optimalisatie van ventilatiesystemen en, in sommige gevallen, actieve ruisonderdrukking. Langdurige blootstelling aan hoge geluidsniveaus kan gehoorschade en vermoeidheid veroorzaken; normen richten zich op comfort en gezondheid van inzittenden.