bodemvochttekorten

Bodemvochttekorten verwijzen naar perioden waarin de bodem minder vocht bevat dan wat planten nodig hebben voor een normale groei. Bij dergelijke tekorten daalt het bodemvochtgehalte onder het niveau van beschikbaar water voor planten, wat leidt tot waterstress en mogelijk vertraagde groei of verwelking.

Oorzaken zijn onder meer onvoldoende neerslag, hoge verdamping door warmte en wind, en bodems met weinig watervasthoudend vermogen (zoals zandige gronden). Verdichting kan de waterinfiltratie en opslag belemmeren. Signalen van droogte zijn onder meer bladverwelking, verkleuring en lagere groeivoet; op metingen zijn dalingen in bodemvocht en hogere waterstressindicatoren zichtbaar via sensoren (volumetrisch vochtgehalte) of tensio­meters.

Langdurige bodemvochttekorten beïnvloeden fotosynthese en groeivoet, wat de opbrengst en kwaliteit van gewassen kan verminderen. Daarnaast kan de beschikbaarheid van voedingsstoffen verslechteren en de activiteit van bodemorganismen afnemen. Herhaalde uitdroging kan leiden tot bodemdegradatie, erosie en een lagere bodemstructuurbestendigheid.

Beheer en preventie richten zich op tijdige monitoring en efficiënte watervoorziening. Praktische maatregelen zijn irrigatieschema’s op basis van evapotranspiratie, druppelirrigatie of andere waterbesparende systemen, mulchen en het verhogen van bodemorganische stof zodat vocht langer vastgehouden wordt. Verbetering van de bodemstructuur, gewasrotatie en het gebruik van vochtvasthoudende cultivars kunnen droogtebestendigheid verhogen.