bezoekrecht

Bezoekrecht, ook wel omgangsrecht genoemd, is het recht van een ouder of ander familielid om contact te hebben met een kind. Dit recht ontstaat meestal nadat ouders uit elkaar gaan of wanneer de kinderen bij één ouder wonen en de ander ouder geen dagelijks contact heeft. Het doel is het onderhouden van de relatie tussen het kind en de betrokkene, rekening houdend met het belang van het kind.

In de Nederlandse wetgeving is het omgangsrecht vastgelegd in het familierecht. Als ouders er samen niet uitkomen, kan een rechtbank een omgangsregeling vaststellen. Ook mediation, jeugdbescherming of een kinderrechterlijke route kan worden ingezet. De rechtbank baseert haar beslissing op het belang van het kind, rekening houdend met factoren als wederzijdse betrokkenheid, stabiliteit en veiligheid.

Wie een recht op omgang kan hebben, varieert. Dit kunnen ouders zijn die geen gezag uitoefenen, een ouder met gezag die niet regelmatig contact heeft, of andere familieleden zoals grootouders of verzorgers waarmee het kind een nauwe band heeft. Soms kan een vriend of stapouder recht op omgang krijgen als er een verantwoorde band is.

Regelingen voor omgang kunnen schriftelijk vastgelegd worden in een ouderschapsplan of via een rechterlijk bevel. Een omgangsregeling bevat afspraken over wanneer, waar en met wie contact plaatsvindt, en kan vakanties en verlofperiodes omvatten. Handhaving vindt plaats via reguliere wettelijke procedures; bij niet-naleving kan de rechtbank passende maatregelen nemen.

Wijziging of beëindiging van bezoekrecht is mogelijk bij veranderde omstandigheden of alsContact met het kind schadelijk zou zijn. Het welzijn en de veiligheid van het kind staan centraal, en in sommige gevallen kan omgang tijdelijk of definitief worden beperkt of beëindigd. Het kind kan, afhankelijk van leeftijd en rijpheid, ook zijn of haar voorkeur laten meewegen.