bebouwingsdichtheid

Bebouwingsdichtheid is een ruimtelijke maat die aangeeft in welke mate een gebied bebouwd is. In de ruimtelijke ordening geeft het de intensiteit van de gebouwde omgeving weer en wordt het gebruikt bij het opstellen en toetsen van bestemmingsplannen, bouwregels en stedenbouwkundige visie.

De term wordt doorgaans uitgedrukt in twee verwante, maar verschillende maten. Het bebouwingspercentage (ook wel bouwvlakpercentage) geeft aan welk aandeel van het perceeloppervlak door gebouwen wordt ingenomen. Berekening: bouwvlakoppervlak gedeeld door perceelsoppervlak, maal 100. Het bouwvlak is de horizontale projectie van de gebouwde footprint op het perceel, inclusief overstekken op de begane grond. De vloeroppervlakte-index (FOI), ook bekend als vloeroppervlakteverhouding, telt de totale bruto vloeroppervlakken van alle verdiepingen van alle gebouwen op het perceel bij elkaar op en deelt dit door het perceelsoppervlak.

Factoren die de bebouwingsdichtheid beïnvloeden zijn onder meer de bouwhoogte, het totale vloeroppervlak per bouwblok, setbacks, open ruimtes en de aanwezigheid van ondergrondse ruimte of parkeervoorzieningen. Een hoge FOI kan bijvoorbeeld voortkomen uit meerdere verdiepingen op een smal grondvlak, terwijl een hoog bebouwingspercentage ook met een brede, lage bebouwing kan samengaan.

In beleid en planning dienen FOI en bebouwingspercentage als instrumenten om gewenste stedelijke densiteit, structuren en ruimtelijke kwaliteit te sturen. Ze zijn echter geen maatstaf voor bevolkingsdichtheid of leefkwaliteit; integratie met groenvoorziening, voorzieningen en bereikbaarheid blijft essentieel, en de cijfers vereisen context om betekenisvol te worden.