aerofotografie

Aërofotografie is het maken van foto's van het aardoppervlak vanuit een vliegtuig of ander luchtvaartuig met als doel kaartgeving en ruimtelijke analyse. De beelden dienen als basis voor cartografie, landgebruik, milieu monitoring en infrastructuurwerk. Er zijn twee hoofdtypen: verticale (nadir) foto's die recht naar beneden kijken en schuine foto's die onder een hoek zijn genomen; verticale beelden leveren nauwkeurige schaalinformatie, schuine beelden geven diepte en context.

Historisch gezien begon aërofotografie eind 19e eeuw met ballonfotografie. In de 20e eeuw maakte fotogrammetrie de kaartproductie mogelijk en evolueerde naar orthorectificatie en digitale verwerking met GIS. Tegenwoordig worden orthophoto's en digitale hoogte-modellen (DEMs/DSMs) vaak digitaal gecreëerd.

Het proces omvat planning, vliegen en beeldverwerking. Een vluchtplan bepaalt hoogte, snelheid en overlaps tussen beelden; standaardoverlaps voor kaartproductie liggen doorgaans rond 60% frontaal en 20-30% lateraal. Taken kunnen zowel met film als met digitale sensoren worden uitgevoerd; moderne aërofotografie maakt veel gebruik van drones (RPAS) voor hoge resolutie beeldvorming. Na de vlucht worden de beelden georefereerd met grondpunten en GNSS/RTK, waarna fotogrammetrie, mosaïkvorming en 3D-modellen ontstaan.

Toepassingen zijn onder meer kaartproductie, ruimtelijke planning, landbouwmonitoring, bosbouw en milieuprojecten, toezicht op infrastructuur en rampenrespons.

Regelgeving en ethiek spelen een rol: luchtvaartregelgeving, privacyoverwegingen en vergunningen beïnvloeden waar en hoe aërofotografie kan worden toegepast.