ademhalingszwakte

Ademhalingszwakte is een verminderd vermogen van de ademhalingsspieren om effectieve ademhalingen uit te voeren, waardoor deVentilatie mogelijk onvoldoende is en het zuur-base-evenwicht verstoord kan raken. Het kan leiden tot hypoventilatie, vermoeidheid bij ademhalen, hoofdpijn en verwarring door verhoogd kooldioxide in het bloed.

Oorzaken zijn onderverdeeld in verschillende hoofdcategorieën. Neuromusculaire aandoeningen zoals amyotrofische laterale sclerose, myasthenia gravis en Guillain-Barré-syndroom kunnen de ademhalingsspieren verzwakken. Spierziekten en spierzwakte door chronische aandoeningen spelen ook een rol. Aandoeningen van de borstwand of thorax, zoals aangeboren of verworven deformiteiten (kyfoscoliose) of littekenweefsel na thoraxoperaties, kunnen de ademhaling beperken. Centrale factoren zoals verstoorde ademhalingsregulatie of slaapgerelateerde hypoventilatie dragen hieraan bij. Daarnaast kunnen ernstige long- of hartziekten de ademhaling uithollen of de effecten van ademhalingszwakte versterken.

Diagnose gebeurt op basis van geschiedenis en lichamelijk onderzoek, ondersteund door longfunctietesten (zoals spirometrie, vibratiemeting van ademhalingsspieren), metingen van ademhalingsdrukken (MIP/MEP), bloedgasanalyse en beeldvorming. Soms is nachtelijke monitoring of polysomnografie nodig om nocturale hypoventilatie te beoordelen.

Behandeling richt zich op de onderliggende oorzaak en op ademhalingsondersteuning. Revalidatie van ademhalingsspieren, fysiotherapie en slijmafv allo hulp bij luchtwegen kan worden toegepast. Bij significante verminderde ventilatie kan non-invasieve ventilatie of mechanische ventilatie nodig zijn. Vaccinaties, voeding en behandeling van comorbiditeiten verbeteren het herstel en de prognose.

Neem bij plotselinge of verslechterende ademnood direct medische hulp. Ademhalingszwakte wordt vaak langdurig gemonitord en beheerd door multidisciplinair teams.