Zilverkwikamalgamen

Zilverkwikamalgamen is een metallurgisch proces waarbij kwik wordt gebruikt om zilver uit ertsen of schroot te winnen door de vorming van een zilver-mercurie-amalgama. Wanneer zilver in contact komt met kwik, lost het zich op in de amalgama, die later kan worden gescheiden van gangzand. Door verwarming van de amalgama verdampt kwik, waardoor zuiver zilver achterblijft.

Historisch werd deze techniek op grote schaal toegepast in artesane en vroege industriële mijnbouw, vooral in regio’s met gemakkelijke toegang tot kwik. Het maakte het mogelijk om fijne zilverdeeltjes te winnen die met andere methoden moeilijk te winnen zijn. In moderne grote mijnbouw is het gebruik afgenomen vanwege gezondheids- en milieurisico’s en kosten. Waar nog toegepast, gebeurt dat doorgaans onder toezicht en met controles om blootstelling te beperken.

Milieu- en gezondheidseffecten: Kwik is extreem giftig; blootstelling via ademhaling van kwikdamp tijdens verwarming of via vervuilde waterlopen kan neurologische schade veroorzaken. Onjuiste verwijdering en lekkages leiden tot langdurige verontreiniging en nadelige effecten op ecosystemen. Vanwege deze risico’s reguleren veel landen het gebruik en worden alternatieve, mercuryvrije methoden aangemoedigd of voorgeschreven.

Regulering en hedendaagse status: Internationale afspraken zoals het Minamata-Verdrag streven naar het verminderen en uitfaseren van kwikgebruik in de mijnbouw en naar veilige verwijdering van kwik. In sommige informele mijnsectoren blijft het bestaan, maar programma’s richten zich op veilige praktijken, het gebruik van retorten, en op mercuryvrije methoden zoals zwaartekrachtconcentratie, flotatie of cyanidatie met kwikafvang.