Vloeistofbinding

Vloeistofbinding verwijst naar het proces waarbij een vloeistof fungeert als bindmiddel om vaste deeltjes tot een samenhangend geheel te verbinden. Het ontstaat wanneer de vloeistof de oppervlakken van de deeltjes nat maakt en door capillaire krachten en adhesie bruggen tussen de deeltjes vormt. De sterkte van de binding hangt af van de chemische samenstelling van de vloeistof, de grootte en het type deeltjes, de porositeit van het materiaal, en de verdampingstijd of uithardingsreactie van het bindmiddel.

Mechanismen achter vloeistofbinding omvatten: natting en adhesie tussen vloeistof en vaste fase, oplossing of dispersie van bindmiddel in het poreuze materiaal, en uitharding of polymerisatie van bindende bestanddelen. Verdamping van het oplosmiddel kan leiden tot de vorming van een stevig film of vaste binding, terwijl in sommige systemen chemische reactie of cross-linking noodzakelijk is voor de uiteindelijke sterkte. Ook capillaire werking speelt een rol wanneer vloeistof in de poriën doordringt en verbindingen tussen deeltjes versterkt.

Meetmethoden voor vloeistofbinding omvatten trek- of schuifproeven op samengeperste monsters om bindkracht te bepalen, capillairiteits- of vloeistofopzuigingstesten, en rheologische metingen van de vloeistof vóór en tijdens uitharding. Contacthoekmetingen geven inzicht in de nattinggraad.

Toepassingen van vloeistofbinding zijn onder meer keramiek en aardewerk (slips en lijmbinding), bouwmaterialen zoals cement en mortel, coatings en verven, papier en karton waar vloeistoffen als lijm fungeren, en in moderne technologie zoals binder jetting in 3D-printen, waar een vloeibaar bindmiddel lagen poeder aan elkaar bindt. Belangrijke factoren zijn temperatuur, vochtigheid, verdampingstijd en uniformiteit van verdeling van het bindmiddel.