Trekkrachtbereik

Trekkrachtbereik, ook wel trekkracht of traction range genoemd in het Nederlands, is het bereik van trekkracht dat een aangedreven voertuig op het contactvlak met de ondergrond kan uitoefenen om te bewegen of te versnellen. Het begrip wordt veel gebruikt in de context van zowel spoor- als wegvoertuigen en is afhankelijk van de toestand van het contactoppervlak en de aandrijving.

De trekkracht wordt bepaald door twee hoofdlimieten: de wrijvings- of adhesiegrens en de motor-/transmissielimiet. De adhesiegrens is F_adh = μ · N, waarbij μ de wrijvingscoëfficiënt tussen wiel en oppervlak is en N het normale gewicht op de aangedreven wielen (het gewicht dat daarop rust). De drijflimiet is het maximale trekkracht dat het aandrijfsysteem kan leveren voordat slip optreedt. Bij een gegeven snelheid v is TE vaak gerelateerd aan het beschikbare vermogen P: TE ≈ P / v, terwijl bij lage snelheid de grip de beperkende factor is. In het model is de werkelijke trekkracht TE(v) de minimum van deze twee grenzen: TE(v) = min( μN, andere drivetrain-limiet ).

Op lage snelheid kan TE hoog zijn totdat slip optreedt; naarmate de snelheid toeneemt daalt TE meestal door de beperkingen van vermogen en efficiëntie. De trekkracht wordt ook beïnvloed door gewichtsoverdracht tijdens acceleratie, band- of wielcondities en door systemen zoals antislip, tractiecontrole en zandstrooiers.

Toepassingen en voorbeelden: bij locomotieven bepaalt de trekkrachtbereik hoe veel trekkracht ze kunnen leveren bij starten en accelereren zonder slip; bij personenauto’s en vrachtwagens bepaalt het TE-vermogen hoe snel en efficiënt het voertuig kan accelereren vanuit stilstand. Het meten van trekkracht gebeurt vaak met testritten of dynamometer- of sliptesten.