Schroeftechniek

Schroeftechniek is een vakgebied binnen de werktuigbouwkunde dat zich toelegt op de technologie achter schroefsystemen. In de praktijk wordt onder schroeftechniek vaak een onderscheid gemaakt tussen twee hoofdonderdelen: schroefverbindingen en schroefdrijvers. Schroefverbindingen verwijzen naar de engineering van schroeven, bouten en aanverwante bevestigingsmiddelen, inclusief ontwerp van materialen, draadvorming, koppeling, afdichtingen en lijm- of kleeftechnieken. Belangrijke aandachtspunten zijn sterkte, taaiheid, corrosiebestendigheid, installatietoleranties en onderhoudsintervallen.

Schroefdrijvers, ook wel propellers genoemd, zijn systemen die rotatie-energie omzetten in voortstuwing. Het ontwerp richt zich op bladvorm en -hoek, pitch, bladconfiguratie, materiaal en coating, evenals hydrodynamische prestaties, efficiëntie, cavitatie en trillingen. In maritieme toepassingen spelen klasse-eisen, balans en onderhoud een grote rol, terwijl in andere sectoren zoals windturbines en mechanische aandrijvingen soortgelijke principes gelden.

Historisch gezien nam de moderne schroeftechniek vorm aan in de 19e eeuw met de ontwikkeling van efficiënte schroeven voor schepen en later voor andere aandrijfsystemen. Vandaag de dag wordt schroeftechniek ondersteund door numerieke simulaties, experimentele testen en normen en codes van organisaties zoals ISO en DIN die kwaliteit, compatibiliteit en veiligheid waarborgen.

De discipline vindt toepassing in onderwijs en industrie, met specialisaties in scheepsbouw, aandrijftechniek en rotorontwerp.