Reconsolidatieprocessen

Reconsolidatieprocessen verwijzen naar veranderingen van opgeslagen herinneringen na oproeping of heractivatie. Wanneer een herinnering wordt opgeroepen, kan de geheugentrace tijdelijk labiliseerbaar worden. In deze periode kan de inhoud van de herinnering worden aangepast voordat hij opnieuw wordt gestabiliseerd. Zo kunnen bestaande herinneringen worden bijgewerkt met nieuwe informatie of context.

Het proces vereist nieuwe eiwit-synthese en hangt samen met moleculaire mechanismen zoals NMDA-receptoractiviteit, Ca2+-signalering en activering van transcriptiefactoren zoals CREB. De destabilisatie treedt op kort na heractivatie en de reconsolidatie vindt plaats via een tweede stabilisatieproces, wat meestal enkele minuten tot uren duurt.

Hersengebieden: hippocampus speelt een rol bij contextuele en episodische herinneringen, amygdala bij emotionele herinneringen, en prefrontale cortex bij geheugenintegratie en regulatie. Reconsolidatie is relevant voor zowel declaratieve (wat/wanneer) als emotionele herinneringen (ervaringen die gepaard gaan met angst of emotie).

Toepassingen en implicaties: reconsolidatie biedt kansen bij PTSD, fobieën en verslaving door herinneringen bij heractivatie te updaten of de emotionele lading te verminderen. Methoden omvatten farmacologische interventies zoals propranolol om emotionele herinneringen te verzwakken, en gedragstherapieën die op heractivatie en extinctie (uitdoving) of updating richten. Het veld benadrukt echter dat niet alle herinneringen onder alle omstandigheden opnieuw reconsolideren; sommige herinneringen tonen geringe vatbaarheid afhankelijk van factoren zoals leeftijd, sterkte en of er een voorspellingsfout optreedt tijdens heractivatie.

Kritiek en beperkingen: resultaten variëren tussen studies en bij mensen is de betrouwbaarheid nog onderwerp van debat. Verder onderzoek is nodig om de grensvoorwaarden en klinische toepasbaarheid beter te begrijpen.