RXRreceptoren

RXRreceptoren zijn leden van de familie van nucleaire receptoren en fungeren als transcriptiefactoren die de expressie van doelgenen reguleren in reactie op liganden. Er zijn drie RXR-subtypen: RXR-α (RXRA), RXR-β (RXRB) en RXR-γ (RXRG). Deze receptoren bestaan zowel als homodimeren als in heterodimeren met andere kernreceptoren, zoals PPARs, LXR, FXR, VDR, RAR, TR en PXR.

RXR-receptoren werken vaak via heterodimerisatie. Bij veel partners vormen zij permissieve koppelingen, waarbij liganden aan RXR of aan de partnerreceptor de activiteit kunnen stimuleren. Bij niet-permissieve koppelingen (bijvoorbeeld met RAR, VDR of TR) vereist de activatie doorgaans binding aan de partnerreceptor voordat signaaltransductie optreedt. RXR-bindt aan DNA via RXR-respons-elementen, meestal onderdeel van directe herhalingen of andere DNA-motieven die de gereguleerde genen bepalen.

Liganden voor RXR zijn onder meer natuurlijke en synthetische verbindingen. Een langbetrouwbaar fysiologisch ligand was lange tijd 9-cis-retinoïnezuur, maar de exacte rol ervan wordt betwijfeld en veel RXR-activiteit berust op partnerliganden. Synthetische rexinoïden, zoals bexarotene, zijn gebruikt bij de behandeling van bepaalde huidkankers en worden onderzocht voor andere aandoeningen.

De RXR-receptoren komen breed tot uitdrukking in veel weefsels en spelen een cruciale rol bij metabolisme, lipiden- en koolhydraathomeostase, adipogene differentiatie, ontstekingsprocessen en ontwikkeling. Door hun vermogen om met meerdere kernreceptoren te interageren, blijven RXRreceptoren belangrijk in zowel fysiologie als therapeutisch onderzoek.