Oceaankorst

Oceaankorst is de buitenste, relatief dunne lithosfeerlaag die de oceaanbodem vormt. Het kruist vrijwel alle wereldzeeën en beslaat drie vierde van het aardoppervlak. De korst is dicht, stevig en basaltisch van samenstelling, en is aanzienlijk dunner dan de continentaalkorst, met een gemiddelde dikte van ongeveer 5 tot 10 kilometer.

De oceaankorst ontstaat bij de mid-oceanische ruggen waar hete magma uit de diepe mantel opstijgt en licht zoet wordt bij het afkoelen. Dit proces van seafloor spreading erzeugt voortdurend nieuw korstgesteente dat bestaat uit verschillende verdiepingen. De bovenste laag bestaat vooral uit pillowbasalten en hyaloclastisch gesteente die direct op het zeebodem liggen. Daaronder bevindt zich een complex van gesmolten gangen (sheeted dike complex) en onderliggende gabbroische gesteente; dieper ligt het mantelachtige peridotietgesteente dat de lithosfeer vormt.

De structuur van oceaankorst kan worden opgevat als een gelaagde kolom: van boven naar beneden pillowbasalt, vervolgens een dike-cel, daarna gabbro, en ten slotte het mantelgedeelte van de lithosfeer onder de Moho-grens. De dikte en ouderdom variëren: nieuw gevormde korst bij de ruggen is slechts enkele duizenden jaren oud, terwijl de oudste oceaankorst zich verder van de ruggen bevindt en meestal ongeveer 180 tot 200 miljoen jaar oud is.

Tectonisch speelt oceaankorst een centrale rol in platentektoniek: bij subductie wordt oudere oceaankorst terug in de mantel getrokken, wat geologische activiteit zoals vulkanisme langs oceaanische vulkanische arcs en aardbevingen veroorzaakt. In vergelijking met continentaalkorst is oceaankorst minder divers in mineralen en aanzienlijk dunner, maar sterker gerecycled en continu vernieuwd.