Nietdetectiegegevens

Nietdetectiegegevens verwijzen naar meetresultaten waarin een bron niet met voldoende statistische significantie is gedetecteerd door een instrument. In zo’n geval levert de meting geen kwantitatieve flux- of intensiteitswaarde op; wel wordt een bovengrens gegeven die afhankelijk is van de gevoeligheid van het instrument, de achtergrondruis en de blootstellingstijd. Nietdetectiegegevens komen voor in diverse vakgebieden, waaronder astronomie, deeltjesfysica en milieumonitoring, waar onderzoekers grenzen willen stellen aan wat mogelijk is bij huidige instrumenten.

Hoe worden ze verkregen? De bovengrens wordt meestal uitgedrukt als een upper limit bij een bepaald betrouwbaarheidsniveau, bijvoorbeeld 95% of 3-sigma. Het precieze getal hangt af van de achtergrondstatistiek, de verwerking van de data en het aannemen van een bronmodel. De meldingen van nietdetectie worden vaak opgenomen in catalogi naast detections, zodat gebruikers de sensiviteit en beperkingen van de dataset begrijpen.

Interpretatie en gebruik: Nietdetectiegegevens dienen om grenzen te stellen aan theoretische modellen en om de parameterruimte waarbinnen een bron kan voorkomen te verkleinen. Ze zijn essentieel bij het samenvoegen van resultaten uit verschillende surveys en bij het uitvoeren van meta-analyses. In rapportage leveren ze transparante informatie op over de detectiekracht van een waarnemingssituatie.

Statistische behandeling: Nietdetectiegegevens worden beschouwd als gecensureerde data. Bij modellering kunnen ze worden geïntegreerd via likelihood-methoden die rekening houden met upper limits, of met overlevingsanalyse-achtige benaderingen. Bayesian en frequentistische methoden kunnen zowel detections als niet-detecties includeren om robuuste constrain te verkrijgen.