Matrixeffecten

Matrixeffecten verwijzen naar veranderingen in de meetrespons van een analyte die optreden wanneer het monster componenten bevat die de detectie bemoeilijken of verbeteren. Ze komen vooral voor in analytische methoden waarbij ionisatie of detectie wordt beïnvloed door het matrix, zoals LC-MS en GC-MS, maar ook in immunoassays en andere analytische technieken.

Oorzaken en verschijningsvormen: De effecten ontstaan door co-eluerende matrixstoffen die de ionisatie in elektrospray- of andere ionisatie- of detectie bronnen onderdrukken of versterken. Dit kan leiden tot ion-suppressie of ion-augmentatie, met als gevolg verkeerde signaalintensiteiten en daardoor bias en verminderde precisie. De omvang en aard van de matrix effecten worden bepaald door het monstertype, de verwerking, de chromatografische scheiding en de gebruikte detectiemethode.

Evaluatie en kwantificering: Matrixeffecten worden vaak uitgedrukt via de matrixfactor (MF) = respons in matrix gedeeld door respons in solvent. Een MF minder dan 1 duidt op suppressie, groter dan 1 op verhoging. Methoden om matrix effecten te evalueren zijn onder meer post-infusion testen, vergelijking van calibratie in matrix versus solvent, en recoveries. Interne standards, bij voorkeur isotopelabel, kunnen helpen om matrix effecten te compenseren.

Behandeling en mitigatie: Mitigatie-strategieën omvatten monstersvoorbewerking (SPE, LLE, eiwitprecipitatie), betere chromatografische scheiding, verdunning van het monster en matrix-gebalanceerde kalibratiemethoden of standaardtoevoeging. Het kiezen van alternatieve ionisatie- of detectiemethoden en het gebruik van isotopisch gelabelde interne standaarden zijn effectiever.

Belang en toepassingen: Matrixeffecten zijn een belangrijke aandachtspunt in klinische, farmaceutische, omgevings- en voedselanalyse, omdat ze de nauwkeurigheid en precisie van kwantitatieve metingen kunnen beïnvloeden. Correcte evaluatie en mitigatie zijn essentieel voor betrouwbare resultaten.