Mariaverschijningen

Mariaverschijningen verwijzen naar gebeurtenissen waarin mensen beweren dat de Maagd Maria aan hen is verschenen en boodschappen heeft overgebracht. In de katholieke traditie worden dit soort verschijningen beschouwd als privé-openbaringen: ze vormen geen deel van de openbare openbaring en vereisen geen geloofsbelijdenis van alle gelovigen. De Kerk onderzoekt doorgaans of een verschijning geloofwaardig is en of de boodschap in overeenstemming is met de leer van de Kerk.

Enkele bekendere voorbeelden zijn Lourdes (1858, Frankrijk) en Fátima (1917, Portugal), waar berichten over boodschappen en wonderlijke gebeurtenissen geleid hebben tot grootschalige devotie en pelgrimages. Ook Guadalupe (1531, Mexico) is een belangrijke verschijning met diepe invloed op de plaatselijke en nationale devotie. Andere historische verschijningen vonden plaats in La Salette (1846, Frankrijk), Beauraing (1932) en Banneux (1933) in België. Een hedendaagse, nog onderzochte zaak is Medjugorje (begonnen 1981, Bosnië-Herzegovina), waarvoor de pauselijke goedkeuring nog ontbreekt en die onderdeel blijft van lopende discussies en onderzoeken.

Procedureel gezien onderzoekt een lokale bisschop de claims, verzamelt getuigenissen en rapporten, en kan de zaak voorleggen aan de Congregatie voor de Geloofsleer of aan de paus. Het mogelijke oordeel kan variëren: het verschijnsel kan als “waardig om geloofwaardig te worden geacht” worden beschouwd, als “niet waard om geloofwaardig te worden geacht” of als nog niet geëvalueerd. Ongeacht het oordeel blijft de openbare openbaring onveranderlijk en gelovigen zijn niet verplicht te geloven in Mariaverschijningen, hoewel geverifieerde boodschappen vaak invloed hebben op devotie en pelgrimageplaatsen. Verschijningen blijven daardoor een bron van devotie, debat en culturele werking binnen en buiten de kerk.