Liquiditeitsbeleid

Liquideitsbeleid (liquiditeitsbeleid) is het geheel van principes, procedures en maatregelen waarmee een organisatie ervoor zorgt dat zij op elk moment aan haar betalingsverplichtingen kan voldoen. Het doel is om kortetermijn- en langetermijnliquiditeitsrisico’s te beheersen en de operationele continuïteit te waarborgen, ook onder ongunstige omstandigheden.

Het beleid geldt met name voor financiële instellingen zoals banken en verzekeraars, maar ook voor bedrijven en overheden die afhankelijk zijn van tijdige kasontvangsten. Belangrijke onderwerpen zijn governance, risicobewaking en verantwoordingslijnen, de risicobereidheid ten aanzien van liquiditeit en de meldings- en rapportagevereisten naar het bestuur en toezichthouders.

Kernonderdelen zijn onder meer een liquiditeitsrisicobeheerproces met kasstroomprognoses en scenarioanalyse, het opbouwen en aanhouden van liquiditeitsbuffers met hoogwaardige liquide activa (high-quality liquid assets, HQLA), en een gediversifieerde financieringsstrategie die termijnmatchingsprincipes respecteert en afhankelijkheid van een enkele financieringsbron beperkt. Een contigency funding plan (CFP) beschrijft welke stappen worden gezet bij een plotselinge daling van liquiditeit.

Regelgeving en toezicht spelen een belangrijke rol. Voor banken geldt vaak de Basel III-ruimte met indicatoren als de liquidity coverage ratio (LCR) en de net stable funding ratio (NSFR). In de EU en in nationale toezichthouders, zoals centrale banken, wordt van instellingen verwacht een robuust, getest en bestuursmatig verantwoord liquiditeitsbeleid te voeren.

Uitvoering vereist doorgaans duidelijke beleidslijnen, periodieke stresstests, tijdige rapportage, en regelmatige herziening van normen en limieten. Bij niet-financiële organisaties kan liquiditeitsbeleid meer gericht zijn op cashmanagement en korte- tot middellangetermijnplanning.