Kolomvoet

Kolomvoet is het onderste deel van een kolom, het contactpunt met de ondergrond waarlangs de krachten van de kolom worden afgevoerd. In de bouwkunst verwijst de term meestal naar de combinatie van een sokkel en een plint die de kolom onderaan dragen en vaak een decoratieve rol vervullen.

In klassieke architectuur varieert de kolomvoet sterk per bouwstijl. Griekse kolommen hadden vaak geen uitgesproken sokkel, met name in de vroege Dorische orde, terwijl Latijnse en latere neostijlen een duidelijkere base en plint vertonen met rondingen en inkrullingen zoals torus en scotia. De vorm en maat van de kolomvoet zijn meestal afgestemd op de orde en het monumentale karakter van het gebouw.

Functioneel dient de kolomvoet om belasting uit te spreiden en de kolom tegen vocht en mechanische belastingen te beschermen. Esthetisch markeert zij de overgang tussen kolom en onderbouw en draagt bij aan het visuele gewicht en de stabiliteit van het beeldhouwwerk.

In moderne constructies kan de kolomvoet bestaan uit gemetselde of geprefabriceerde onderdelen in steen, beton, staal of hout, met bevestigingspunten voor de fundering. De basis vormt vaak een combinatie van draagkracht en detail, aangepast aan de bouwpraktijk en het ontwerp. Terminologie blijft vaak sokkel, plint en kolomvoet gebruiken om verschillende delen van de basis aan te duiden.