Kinetochoorverbindingen

Kinetochoorverbindingen zijn de verbindingen tussen kinetochoren en de microtubuli van het spoelfiguur die tijdens celdeling zorgen voor correcte chromosoomPositionering en segregatie. Bij mitose en meiose bevinden kinetochooren zich op de centromeren van chromatiden en sluiten ze zich aan bij de uiteinden van microtubuli, zodat beweging van chromatiden richting de polen mogelijk is terwijl de spoelfiguur wordt gevormd.

De kinetochore is opgebouwd uit een innerlijke en een buitenste component. De innerlijke kinetochore omvat het constitutieve centromeren netwerk (CCAN), met onder meer CENP-A en CENP-C, die de centromere-identifier leveren. De buitenste kinetochore bevat het KMN-netwerk (KNL1, Mis12, Ndc80), dat direct bindt aan microtubuli en de mechanische verbinding levert. In verschillende systemen zijn aanvullende eiwitcomplexen aanwezig, zoals het Dam1/DASH-complex in gist en het Ska-complex in hogere organismen, die de stabiliteit en het proces van beweging ondersteunen.

Functioneel zorgen kinetochoorverbindingen voor end-on attachaties waarbij de microtubulus-plus-eindpunten zich vastzetten aan de buitenkant van de kinetochore. Tijdens de beweging van chromatide naar de polen wordt gebruik gemaakt van depolymerisatie van microtubuli en van motor- en trackende eiwitten. De verbindingen staan onder strakke controle door het spindle assembly checkpoint (SAC) en door foutcorrectiemechanismen zoals Aurora B-kinase: onjuiste attachaties leiden tot detachering en heraansluiting totdat bi-orientatie en spanning gezond zijn.

Typen fouten zoals syntelic en merotelische attachaties kunnen leiden tot aneuploïdie; correctie vereist dynamische heraansluitingen en continue evaluatie van spanning en attachatie.

Kinetochoorverbindingen zijn cruciaal voor de genetische stabiliteit tijdens deling en worden bestudeerd in diverse modelorganismen om de basisprincipes van chromosoomsegregatie te begrijpen.