Inodeindeling

Inodeindeling verwijst naar de manier waarop een bestandssysteem de inodes, de opslagstructuren die metadata over bestanden bevatten, organiseert op de schijf. Een inode bevat geen bestandsnaam; die staat in de directory-invoer. Belangrijke velden zijn eigenaar, permissies, bestandsgrootte, tijdstempels en verwijzingen naar de blokken met de feitelijke gegevens. De structuur en indeling bepalen hoe efficiënt bestanden worden geopend, opgespoord en hersteld.

Bij veel Unix-achtige systemen (zoals ext2/3/4) is de schijf opgedeeld in blokgroepen. Elke blokgroep bevat een inode-tabel met een bepaald aantal inodes, een inode-bitkaart die vrije/bezette inodes aangeeft, en een blok-bitkaart voor vrije/bezette gegevensblokken, plus een aantal gegevensblokken. Het inode-nummer bepaalt welke groep en welke positie binnen die groep wordt geraadpleegd. Een inode verwijst via directe en indirecte pointers naar data-blokken; als de directe pointers niet genoeg zijn, worden indirecte pointers gebruikt, eventueel via dubbele of drievoudige indirecte referenties.

Moderne bestandenystemen zoals ext4 kunnen daarnaast gebruikmaken van extents, waardoor grotere aaneengesloten stukken data efficiënter worden toegewezen dan losse blokken. Deze aanpassingen verbeteren prestaties en schaalbaarheid en brengen specifieke herstel- en fouttolerantiekenmerken met zich mee.

Samengevat bepaalt de inodeindeling hoeveel inodes beschikbaar zijn, waar ze staan en hoe hun pointers naar data worden afgehandeld, wat directe invloed heeft op prestaties, capaciteit en betrouwbaarheid van het bestandssysteem.