Inertbedekking

Inertbedekking is een term die in de milieutechniek en mijnbouw wordt gebruikt om een afdeklaag aan te duiden die bestaat uit inert, niet-reactieve materialen en over een ondergrond wordt aangebracht. Het doel is isoleren, stabiliseren en beschermen tegen interacties met de omgeving.

De voornaamste functies zijn het minimaliseren van chemische interacties tussen de ondergrond en de omgeving, het beperken van infiltratie door water, het beheersen van erosie en het verminderen van transmissie van stof en, waar relevant, van gasemissies.

Veel gebruikte materialen zijn gebroken steen, grind, zand en sloopbeton, alles inert en chemisch stabiel. Soms wordt de bedekking aangevuld met een geosynthetisch membraan of barrière om de doorlaatbaarheid te beperken. De laag wordt in opeenvolgende lagen aangelegd en verdicht tot de gewenste dikte en stabiliteit.

Toepassingen omvatten afdeklagen van stortplaatsen, mijnbouw-afvaldepots, verontreinigde bodem sanering, en industriële installaties die een beschermende deklaag vereisen. Voordelen: verminderde infiltratie, betere stabiliteit, minder stof en minder kans op verontreinigingsverspreiding. Nadelen/uitdagingen: scheurvorming en verzakking over tijd, vereiste voldoende dikte en verdichting, en kosten en beschikbaarheid van inert materiaal.

Standaarden en richtlijnen worden gegeven door nationale en internationale instanties met betrekking tot stortplaatsafdekkingen en bodembedekkingen, met aandacht voor permeabiliteit, erosiebestendigheid en duurzaamheid. In de praktijk wordt inertbedekking gekozen als onderdeel van een bredere containment-strategie, vaak samen met monitoring en sanering.