IOcapaciteit

IOcapaciteit, in het Nederlands vaak aangeduid als I/O capaciteit, verwijst naar de maximale snelheid waarmee data kan worden overgedragen tussen een systeem en zijn invoer/uitvoerapparaten, of tussen subsystemen, onder een gegeven werklast. Het omvat zowel de doorvoer (bandbreedte) als het tempo van individuele I/O-bewerkingen (IOPS). Typische meeteenheden zijn bits per seconde of bytes per seconde voor doorvoer, en IOPS voor bewerkingen per seconde.

In de praktijk geldt IOcapaciteit voor opslagsystemen (HDD, SSD, NVMe), netwerkinterfaces, databases en virtuele omgevingen. Invloedrijke factoren zijn onder meer hardwarecomponenten (snelheid van opslagmedia, interface, CPU, geheugen), softwarematige aspecten (besturingssysteem I/O-scheduling, bestandssystemen, caching) en werklastkenmerken (blokgrootte, gelijktijdigheid, wachtrijdiepte). Bottlenecks kunnen verschuiven van opslagmedia naar controllerinterfaces, geheugenbandbreedte of netwerk.

Metingen en benchmarking gebeuren met gespecialiseerde tools. Voor opslag kunnen iostat, ioping, fio of hdparm doorvoer en latentie kwantificeren; voor netwerken meet iperf de bandbreedte; algemene I/O-profielering gebeurt met vmstat of perf. Doorvoer wordt meestal gerapporteerd in MB/s of Gb/s, terwijl latentie in milliseconden wordt uitgedrukt.

Bij capaciteitplanning helpt IOcapaciteit bij het kiezen van hardware-upgrades, RAID-configuraties, cachingstrategieën en virtuele of cloud-provisioning (het toewijzen van IOPS of bandbreedte). Het begrijpen van de relatie tussen I/O capaciteit, latency en werklastpatronen is essentieel voor prestatieoptimalisatie.