HVDCverbindingen

HVDC-verbindingen zijn hoogspanningsverbindingen waarbij gelijkstroom (DC) wordt gebruikt om elektriciteit over lange afstanden of over zee te transporteren. Aan beide uiteinden bevinden zich converterstations die wisselstroom (AC) omzetten naar DC en weer terug. Deze verbindingen koppelen vaak netwerken die asynchroon of geografisch gescheiden zijn, en maken grootschalige vermogensoverdracht mogelijk met lagere verliezen dan bij lange AC-transmissie.

Er bestaan twee hoofdtypen HVDC-technologie: lijngetranskove (LCC) met thyristor-gebaseerde converters, en voltage-sourced converters (VSC) met IGBT’s. LCC is traditioneel geschikt voor lange onderzeese kabels maar vereist een stabiel AC-netwerk en kan beperkte flexibiliteit bieden. VSC werkt ook met zwakkere netten, biedt functies zoals zwartstart en meer flexibiliteit in vermogensregeling, en maakt compacte, modularere stations mogelijk. HVDC-verbindingen kunnen monopolaal of bipolair zijn, en soms bestaan er back-to-back-constructies voor koppeling van netten op korte afstand.

Belangrijke componenten zijn de converterstations (rectifier en inverter), de DC-kabel of -tubing, schakel- en filtersystemen, en beveiligings- en aardingsvoorzieningen. Een DC-koppeling draagt geen reactief vermogen, waardoor grote vermogensoverbrenging over lange afstanden en onderzee kabels gemakkelijker wordt. De techniek biedt gerichte vermogensregeling, verbeterde netstabiliteit en de mogelijkheid om geografisch gescheiden markten te verbinden zonder ingrijpende netverzwaringen.

Voorbeelden van Europese HVDC-verbindingen zijn NorNed (Noorwegen-Nederland), BritNed (Groot-Brittannië-Nederland), NordLink (NO-Duitsland) en North Sea Link (UK-Noorwegen). Andere projecten verbinden Denemarken met Zweden of leveren bruggen tussen verschillende markten in Noordwest-Europa.