Floatglasproces

Floatglasproces is een continue methode voor de productie van vlakglas, waarbij vloeibaar glas op een bed van gesmolten tin wordt gegoten. Door contact met de tinlaag vloeit het glas en vormt zich een continu, vlak glasband met een zeer gelijkmatige dikte. Het glas wordt vervolgens langs koelsystemen en rollen geleid en door een annealing-lehr gestabiliseerd voordat het verder wordt verwerkt. Deze werkwijze levert glas met hoge optische kwaliteit en weinig diktevariatie, en maakt massaproductie mogelijk.

Het floatglasproces werd ontwikkeld in de jaren 1950, met name door Sir Alastair Pilkington bij Pilkington Group. Het werd in de daaropvolgende decennia wereldwijd geadopteerd en heeft de traditionele pot- en geglazuurde glasproductie grotendeels vervangen.

Proces in hoofdlijnen: grondstoffen zoals zand, soda en kalk worden tot vloeibaar glas gesmolten in een smeltoven. Het vloeibare glas stroomt via een uitloop op een bad van gesmolten tin en vormt een continu glasband met uniforme dikte. Dit band passeert door een reeks rollen en wordt door een annealing-lehr langzaam afgekoeld, waardoor spanningen verdwijnen. Ten slotte worden randen afgesneden en het glas voorbereid op verdere bewerkingen zoals coating of lamineren.

Toepassingen en varianten: Floatglas vormt de basis voor bouwbeglazing, gevelbekleding en interieurglas. Het kan worden gecoat (bijvoorbeeld Low-E). Het glas kan ook worden getempereerd of gelamineerd, afhankelijk van de toepassing en veiligheidseisen.

Milieu en efficiëntie: de productie is energie-intensief en vereist continu procescontrole. Moderne fabrieken werken aan energieterugwinning, waterbeheer en reductie van emissies.