Driftcontrole

Driftcontrole is een verzamelterm in de controle-engineering voor technieken die afwijkingen in metingen en besturing bestrijden die langzaam optreden als gevolg van sensor- of omgevingsveranderingen. Drift betekent een geleidelijke afwijking van de werkelijk gemeten waarde die niet overeenkomt met de feitelijke toestand, veroorzaakt door factoren zoals temperatuursveranderingen, veroudering, hysterese of spanningsinstabiliteit.

In vele systemen kan drift de nauwkeurigheid en stabiliteit van een regelkring ernstig beïnvloeden. Voorbeelden zijn bias drift van sensoren (gyroscopen, magnetometers), offset in accelerometers, variaties in referenties en spanningsdrift in elektronica. Zonder correcties kan drift leiden tot foutieve toestandmetingen, berekeningen en besturing.

Typische technieken omvatten kalibratie (reguliere of automatische), sensorfusie en online schatting van biases en driftparameters. Veelgebruikte algoritmes zijn Kalman-filters en hun varianten (EKF, UKF) die drift als een aanvullende toestand beschouwen en adaptief de afwijkingen corrigeren. Andere benaderingen zijn adaptieve controle, bias-compensatie en het gebruik van redundante sensoren voor detectie van drift.

Toepassingen en uitdagingen: driftcontrole speelt een cruciale rol in navigatie, robotica, drones, automotive advanced driver-assistance-systemen en procescontrole. Uitdagingen zijn onder meer de langzame maar cumulatieve aard van drift, ruis en latentie in sensoren, en de noodzaak voor robuuste detectie bij storingen of afwijkingen.