Cuereactiviteitsmetingen

Cuereactiviteitsmetingen zijn methoden om de reactie van een persoon op cues die geassocieerd zijn met een beloning of stof te meten. Het doel is inzicht te krijgen in craving, motivatie en verwachtingsprocessen, vaak in de context van verslaving, maar ook bij eetstoornissen of gokken. De metingen combineren vaak psychologische, fysiologische en soms neurale indicaties van reactiviteit.

Veelgebruikte benaderingen zijn cue exposure paradigmas, waarbij deelnemers blootgesteld worden aan stimuli zoals afbeeldingen, video’s, smaak- of geurprikkels, of parafernalia die aan de beloning gerelateerd zijn. Tegelijk worden ratings van craving verzameld via Likert-schalen en soms gedragsmaatregelen zoals gewenning of benaderings/vermijdingsreacties. Naast subjectieve scores worden objectieve fysiologische indicatoren ingezet, zoals hartslag, huidgeleiding (galvanische huidrespons), pupilgrootte en oogbewegingspatronen. In onderzoekssettings kunnen ook neuraalmetingen zoals fMRI, EEG of metabole scans gebruikt worden om onderliggende circuits van cue-reactiviteit te onderzoeken.

Toepassingen omvatten het evalueren van behandelingen (bijv. farmacologisch of psychosociaal), het voorspellen van terugvalkansen en het beter afstemmen van interventies op individuen met sterke cue-reactiviteit. Belangrijke ontwerpkenmerken zijn standaardisatie van cues, vergelijkingen met neutrale stimuli, en rekening houden met confounders zoals honger, stress of huidige abstinentie.

Beperkingen betreffen beperkte generaliseerbaarheid naar real-world cues, variatie tussen personen, en de kosten en invasiviteit van sommige meetmethoden. Ethische overwegingen omvatten geïnformeerde toestemming, minimale distress en passende debriefing na blootstelling aan potentieel belastende cues.