Calvoprijsmodel

Het Calvo-prijsmodel is een basismodel van prijsstijfheid in de macro-economie, veel gebruikt in New Keynesian theorie. Het is genoemd naar Guillermo Calvo, die het in 1983 introduceerde. Het model laat zien hoe nominale prijsveranderingen traag plaatsvinden wanneer slechts een deel van de bedrijven in een periode zijn prijzen kan aanpassen, terwijl de rest zijn vorige prijs handhaaft. Daardoor ontstaat prijsdispersie en blijven prijzen in de economie niet volledig synchroon met veranderingen in de kosten en de vraag.

In elke periode kan een vast fraction van bedrijven hun prijzen aanpassen; het overige deel houdt de prijs ongewijzigd. De kans dat een bedrijf wel kan herprijzen is constant over tijd en wordt vaak aangeduid met een parameter (bijv. 1−α). De bedrijven die wel kunnen aanpassen kiezen hun nieuwe prijs om winst te maximaliseren, rekening houdend met de huidige en verwachte toekomstige vraag en kosten, en met de duur waarvoor hun prijs geldt. De overige bedrijven blijven bij hun vorige prijs voor een onbekende duur. Dit mechanisme leidt tot aanhoudende ellelange prijsstijfheid en aanhoudende prijsdispersie in de korte termijn.

Een belangrijk gevolg is dat de aggregatieve prijsstijging geleidelijk verloopt en monetair beleid realistische effecten kan hebben op productie en werkgelegenheid, terwijl inflatieverwachtingen een sleutelrol spelen. Het Calvo-model vormt de basis voor veel New Keynesian modellen en inflatiedynamiekstudies, en wordt vaak uitgebreid met varianten zoals meerdere prijsklassen, variërende herprijsduurtijden en aanvullende prijszettingskanalen. Kritieken wijzen op de vereenvoudigde aannames over de kans op herprijsing en de duurverdeling, die mogelijk te weinig microfundering bieden.