Bindingsvorm

Bindingsvorm is een term uit de taalkunde die verwijst naar de vorm waarin een bindingrelatie tot uiting komt tussen elementen in een zin, zoals tussen een antecedent en zijn/haar verwijzende element. De bindingsvorm geeft aan welk morfeem of welke taalkundige vorm gebruikt wordt om naar een eerder genoemd woord te verwijzen of terug te verwijzen, en welke rol het verwijzende element daarin speelt.

In talen variëren de mogelijke bindingsvormen sterk. Voorbeelden zijn reflexieve vormen zoals zichzelf, die terugverwijzen naar een lokaal antecedent (bijv. Jan zag zichzelf in de spiegel), pronominale vormen zoals hij/hem/haar die naar een bepaald antecedent verwijzen, en bezitsvormen zoals haar boek die aangeven dat iets toebehoort aan een bepaalde referent. Sommige talen gebruiken aparte reflexieve pronomen, andere talen combineren binding met andere morfologische markeringen. De exacte vorm hangt af van de grammaticale eigenschappen van de taal, zoals woordvolgorde, casus en geslachts- of getalverheffing.

In taalkundige theorieën speelt binding, en daarmee de bindingsvorm, een centrale rol bij de analyse van referentie en co-referentie. In computationele taalkunde en informatietaken zoals coreferentie-onderzoek en pronoun resolution worden bindingsvormen gebruikt om mogelijke verwijzingen te bepalen en ambiguïteit te verminderen.

Zie ook: binding theory, anafora, pronomen, reflexief pronomen, coreferentie.