Bewaarlocaties

Bewaarlocaties zijn plaatsen waar objecten, documenten of digitale gegevens voor langdurige bewaring en toekomstig gebruik worden opgeslagen. In archief-, bibliotheek- en museale contexten verwijzen ze naar fysieke depots, opslagruimten en kluizen, maar ook naar digitale repositories waar bestanden en metadata bewaard blijven. Doel is authenticiteit, integriteit en beschikbaarheid over lange periodes te waarborgen, vaak volgens afgesproken bewaartermijnen en regelgeving.

Fysieke bewaarlocaties kenmerken onder meer klimaatbeheersing, beveiliging en bescherming tegen schadelijke invloeden zoals rook, stof en waterschade. De indeling kan bestaan uit opslagruimtes, bewaarkasten, en conserveringslaboratoria; gangbare praktijken omvatten rationele logistiek, isolatie van ruis en voldoende ruimte voor toekomstige migraties van materialen.

Digitale bewaarlocaties betreffen repositories en servers waar digitale bestanden, metadata en gerelateerde informatie worden bewaard. Belangrijke principes zijn bitpreservation (het voorkomen van dataverlies door degradatie), metadata voor authenticiteit en vindbaarheid, en regelmatige migratie naar nieuwe systemen of formaten. Digital preservation maakt vaak gebruik van redundante opslag, checksums en periodically testen van bestanden. Ook worden cloud- en hybride oplossingen gebruikt, met aandacht voor jurisdictie, privacy en beveiliging.

Beheer van bewaarlocaties vereist governance, beleid en processen zoals acquisitie, beschrijving, authenticiteit, provenance en beveiliging. Internationale normen en modellen voor digitale bewaring, zoals OAIS en diverse ISO-normen, helpen bij het waarborgen van duurzame toegankelijkheid. Bewaarlocaties zijn cruciaal voor erfgoed, overheidsarchieven en organisaties die historische, juridische of wetenschappelijke data verplicht moeten behouden.