weerstandmeting

Weerstandmeting is het proces waarbij de elektrische weerstand van een component of materiaal wordt bepaald. De weerstand R geeft aan hoeveel stroom er bij een gegeven spanning door een geleider vloeit en wordt uitgedrukt in ohm (Ω). Volgens Ohm’s wet geldt V = IR, waarbij V de spanning is, I de stroom en R de weerstand. Weerstandmeting vindt plaats bij allerlei toepassingen, van elektronische componenten tot kabels en isolatiematerialen.

De meest voorkomende methode is een twee-draadsmeting met een spanningsbron en een meetinstrument (ohmmeter of multimeter). Bij lage weerstanden kan de bedrading zelf een aanzienlijke fout veroorzaken, waardoor vier-draads (Kelvin) meting wordt toegepast: aparte leads voor de stroom en voor de spanning enregistreren elimineren de invloed van leadweerstand. Een andere benadering is de brugmethode, zoals de Wheatstone-brug, die bij nul-balans een zeer nauwkeurige weerstand oplevert over een groot bereik.

Voor frequentieafhankelijke weerstanden en impedanties worden AC-metingen uitgevoerd met LCR meters die complex impedantie Z en de bijbehorende fase meten. Voor hoge isolatieweerstanden wordt vaak een megohmeter gebruikt om de isolatieweerstand bij hoge spanning te controleren.

Factoren die de meting beïnvloeden zijn onder meer temperatuur, geometrie en afmetingen van het testobject, contact- en bedradingweerstand, en parasitaire inductie of capaciteit. Kalibratie en traceerbaarheid naar normen zijn essentieel om nauwkeurige en reproduceerbare resultaten te krijgen. Toepassingen liggen in elektronische productie, kabel- en isolatietesten, batterijdiagnose en materiaalonderzoek.