vleugelspanwijdte

Vleugelspanwijdte is de afstand tussen de uiterste tips van de twee vleugels. De term wordt gebruikt in de biologie, met name de ornithologie, en in de luchtvaart. Het geeft een maat voor de horizontale breedte van een vleugelstructuur en wordt uitgedrukt in meters.

Bij vogels varieert de vleugelspanwijdte sterk per soort. Grotere vogels hebben doorgaans langere vleugels die efficiënter kunnen zweven, terwijl kleinere soorten kortere vleugels hebben. De grootste vogels bereiken spanwijdten van ongeveer 3 tot 3,5 meter (bijvoorbeeld de wandelende albatros), terwijl kleine vogels slechts enkele decimeters bereiken. De vleugelspanwijdte staat in relatie tot andere parameters zoals vleugeloppervlak en vorm, die de aerodynamische prestaties bepalen.

Meting gebeurt doorgaans met de vleugels volledig uitgestrekt; de spanwijdte wordt gemeten van tip tot tip. Een grotere spanwijdte kan de zweef- en glide-eigenschappen verbeteren, vooral bij lage snelheden, maar gaat vaak gepaard met hogere constructie- en gewichtseisen en kan de wendbaarheid verminderen. In de ornithologie wordt spanwijdte vaak gekoppeld aan vluchtstijl en ecologie van de soort.

In de luchtvaart is vleugelspanwijdte een cruciale ontwerpparameter. Het beïnvloedt lift, stabiliteit en benodigde ruimte op luchthavens. Een grotere span kan leiden tot betere efficiëntie bij lage snelheden, maar vereist bredere hangars en kan de passagierscapaciteit en het gewicht beïnvloeden. Voorbeelden: lichte vliegtuigen hebben spanwijdten van tientallen meters; commerciële vliegtuigen liggen doorgaans tussen ongeveer 60 en 80 meter (de Airbus A380 heeft circa 79,8 meter).