tieffrequentiewinden

Tieffrequentiewinden zijn wikkelingen die ontworpen zijn voor operationele frequenties aan de onderkant van het elektrische spectrum, typisch tot enkele honderden hertz. In de praktijk komen ze vooral voor in nettransformatoren, stroomreactoren en grote inductoren, waar energieoverdracht en magnetische opslag centraal staan.

Constructie en materialen: De geleiders bestaan meestal uit koperen draad, vaak geïsoleerd met enamel of andere laagisolatie. Wikkelingen worden op een magneetkern gezet, die bij lage frequenties vaak is opgebouwd uit gelamelleerde staalsoorten om wisselstromen in de kern te beperken. Wikkelingen kunnen laag- of多laaggebouwd zijn en worden met tussenlagen geïsoleerd. Voor droge systemen wordt losse, droge isolatie gebruikt; voor olie- of impregneerde systemen wordt een isolerende vloeistof of hars toegepast voor koeling en mechanische stabiliteit.

Elektrische eigenschappen en ontwerpkeuzes: Bij tieffrequentiewinden spelen verliezen en warmteafvoer een grote rol. Skin- en proximity-effecten zijn minder ernstig dan bij hogere frequenties, waardoor vaak dikkere aders mogelijk zijn. Belangrijke ontwerpparameters zijn weerstands- en koperdverliesen, kernverlies, lekverliezen en de impedantie- en afstemmingskenmerken die van invloed zijn op resonantie en variatie bij belasting. Isolatieklasse, creepage- en clearancedistanzen, en koelmethoden bepalen de levensduur en veiligheid. Laminering, warmteafvoer, en correcte afstemming tussen wikkeling en kern zijn cruciaal.

Productie en testen: Wikkelen gebeurt met handmatig of machinaal windingen op een mal of bobijn, gevolgd door insulation- en afdichtingsprocessen zoals impregnering of olieafgifte. Tests omvatten isolatieweerstand, doorlaatspanning, gedeeltelijke ontslagtests en temperatuurstijgproeven.

Toepassingen: Veelvoorkomend in vermogenstransformatoren, lijnreductoren, smoothing-inductoren en andere apparaten waar energieoverdracht bij lage frequentie centraal staat.