termografii

Termografia (termografia) jest techniką obrazowania rozkładu temperatur na powierzchniach obiektów poprzez wykrywanie i rejestrowanie promieniowania podczerwonego emitowanego przez ciała. Używana jest do bezdotykowego pomiaru temperatury i tworzenia map cieplnych.

Działanie opiera się na tym, że każdy obiekt emituje promieniowanie podczerwone zgodnie z temperaturą. Detektory kamer termicznych przekształcają to promieniowanie w obraz termiczny, w którym kolory lub odcienie odpowiadają różnym temperaturom. W praktyce uwzględnia się emisję własną (emissivity) i konieczną kalibrację, a także warunki obserwacyjne, kąty widzenia i tłumienie atmosferyczne.

Zastosowania termografii obejmują przede wszystkim utrzymanie ruchu i diagnostykę maszyn (monitorowanie nagrzewania elementów, linii elektrycznych, łożysk), budownictwo (ocena izolacji, mostków cieplnych, skuteczności energooszczędnych prac), przemysł i procesy produkcyjne (monitoring procesów, jakości powierzchni) oraz badania naukowe. W medycynie termografia bywa używana jako narzędzie uzupełniające, ale nie zastępuje standardowych badań diagnostycznych i budzi kontrowersje co do interpretacji.

Ograniczenia techniczne obejmują wpływ emisji, refleksje i promieniowanie odbite z otoczenia, warunki atmosferyczne, ograniczenia rozdzielczości i konieczność odpowiedniego szkolenia w interpretacji danych. Zalety to szybkość, bezdotykowość i możliwość oceny trudno dostępnych miejsc.

Historia termografii sięga połowy XX wieku, a współczesne kamery termiczne są szeroko stosowane w przemyśle. Istnieją normy i wytyczne dotyczące termografii przemysłowej, w tym standardy ISO, które określają metody pomiarów i oceny wyników.