emisji

Emisje to uwolnienie substancji do środowiska przez źródła naturalne lub antropogeniczne. W kontekście ochrony środowiska najczęściej odnosi się do emisji gazów i pyłów do powietrza, ale obejmuje również uwalnianie substancji do wód i gleby. Emisje mogą mieć charakter stały (pyły), gazowy (CO2, metan, tlenki azotu), chemiczny (chlorowodór) lub cieczowy.

Najważniejsze kategorie emisji obejmują emisje atmosferyczne z energetyki, transportu i przemysłu; emisje z rolnictwa i gospodarki odpadami; emisje do wód oraz do gleby. Wybrane substancje to dwutlenek węgla (CO2), metan (CH4), podtlenek azotu (N2O), tlenki siarki (SOx), tlenki azotu (NOx), pyły zawieszone i lotne związki organiczne.

Pomiar i raportowanie emisji prowadzi do sporządzania inwentaryzacji emisji. Jednostką często jest tona ekwiwalentu CO2 (CO2e), a także masy poszczególnych substancji. Stosuje się inwentaryzacje, wskaźniki emisji, pomiary bezpośrednie oraz modele emisji. Wiele krajów stosuje wytyczne IPCC i normy krajowe; w Unii Europejskiej obowiązuje m.in. System Handlu Emisjami (ETS).

Wpływ emisji obejmuje zmiany klimatu, zanieczyszczenie powietrza, kwaśne deszcze, eutrofizację i degradację ekosystemów. Redukcja emisji jest celem polityki energetycznej i przemysłowej. Środki obejmują zwiększanie efektywności energetycznej, przejście na źródła odnawialne, oczyszczanie gazów, filtry i katalizatory, a także technologie wychwytywania i składowania CO2 (CCS). Instrumenty polityczne to podatki od emisji, systemy cap-and-trade i subsydia.

Najważniejsze sektory emisji to energetyka, transport (samochody, lotnictwo), przemysł ciężki oraz rolnictwo.