sleutellengtes

Sleutellengtes, in cryptografie, verwijst naar de hoeveelheid bits waaruit een cryptografische sleutel bestaat. De lengte bepaalt in belangrijke mate de weerstand tegen brute-force-aanvallen: hoe langer de sleutel, hoe groter het aantal mogelijke combinaties en hoe langer het duurt om de sleutel te raden. Tegelijkertijd beïnvloedt de lengte ook de rekenkracht en het beheer van de sleutel.

Bij symmetrische cryptografie zijn sleutels doorgaans vaste lengtes. Een bekend voorbeeld is AES, dat sleutels ondersteunt van 128, 192 en 256 bits. Een langere sleutel verhoogt de weerstand tegen brute-force aanvallen (bijvoorbeeld 2^128 versus 2^256 combinaties), maar brengt ook hogere rekensnelheid en mogelijk meer energieverbruik met zich mee. In praktijk wordt vaak gekozen voor AES-128 vanwege snelheid, terwijl voor lange termijn beveiliging AES-256 kan worden toegepast.

Bij asymmetrische cryptografie worden sleutellengtes anders geïnterpreteerd. Voor RSA, DSA en ElGamal geven grotere sleutelgroottes doorgaans meer beveiliging, maar ook aanzienlijk hogere rekenlast. Momenteel worden RSA-sleutels van ten minste 2048 bits aanbevolen, met 3072 of 4096 bits voor langdurige bescherming. Elliptische-curve cryptografie (ECC) biedt vergelijkbare beveiliging met veel kortere sleutels; bijvoorbeeld een 256-bit EC-sleutel levert ongeveer dezelfde veiligheid als RSA-3072. Voor streng beveiligingsbeleid en toekomstige ontwikkelingen worden ook hogere EC-sleutels ingezet (bijv. P-384).

Kiezen van sleutellengte hangt af van het beoogde levensduur van de data, het dreigingsmodel en prestatie-eisen. Standaarden zoals NIST en ISO geven richtlijnen voor minimale lengtes en toekomstige aanpassingen, inclusief overwegingen voor quantum-weerstand en hybride of post-quantum opties.