sericultuur

Sericultuur, of zijdeproductie, is de teelt van zijderupsen ten behoeve van de productie van zijde. Het omvat het fokken en houden van de rupsen, het voeren met moerbeibladeren, het oogsten van cocons en het verwerken van deze cocons tot zijdevezels.

Historisch gezien speelde sericultuur een centrale rol in de economie van Oost-Azië. In China ontstond de industrie eeuwen geleden en verspreidde zich later naar Korea, Japan en India. Tegenwoordig worden de meeste zijden wereldwijd geproduceerd in China en India, met belangrijke producenten als Uzbekistan, Brazilië en Vietnam.

Proces: meestal begint men met het uitbroeden van eitjes tot larven, die daarna wekenlang moerbeibladeren eten. De larven spinnen cocons, die verzameld worden en behandeld worden door te koken of te stomen om de pupa te doden en de sericine te verwijderen. De draad uit de cocon wordt vervolgens met het reelen tot lange filamenten afgewerkt, waarna het filament eventueel wordt degumme of degummert voor zuivere zijde.

Soorten zijde: de dominante productie is mulberryzijde (Bombyx mori). Andere typen zijn tussarzijde (uit Antheraea-species), eri-zijde (Samia cynthia ricini) en muga-zijde (Antheraea assamensis).

Economisch en milieuperspectief: sericultuur is vaak kleinschalig en arbeidsintensief, met behoefte aan ruimte voor morer lie bladeren en arbeid voor verzorging van rupsen en cocons. Milieukwesties betreffen watervoorziening, gebruik van bestrijdingsmiddelen en afval uit coconproductie. Duurzaamheidsinitiatieven richten zich op biologische teelt, betere rassen en efficiënter gebruik van water en energie.

Ontwikkelingen: moderne sericultuur gebruikt gecontroleerde klimaatomstandigheden in coconhuizen, meer genetische selectie voor ziektebestendigheid en automatisering in oogsten en reëling, met aandacht voor dierenwelzijn en arbeidsomstandigheden.