segregatiebeleid

Segregatiebeleid is het beleid of de praktijk waarbij bepaalde groepen mensen worden gescheiden op basis van kenmerken zoals ras, etniciteit, religie of socia-economische status. Het kan door wetten, administratieve regelingen of door feitelijk beleid van instellingen worden opgelegd en toegepast. Segregatie kan juridisch vastliggen (de jure) of voortkomen uit praktische omstandigheden (de facto). Beschikbare diensten zoals onderwijs, huisvesting, openbaar vervoer en arbeid kunnen daardoor ongelijk verdeeld raken.

Veelvoorkomende vormen zijn wonen en buurten, schoolsystemen, en toegang tot openbare voorzieningen. In sommige gevallen wordt segregatie gecreëerd door ruimtelijke planning, belasting- en hypotheekbeleid, of selectie- en toelatingsregels. In andere situaties ontstaat segregatie door economische segregatie waarin groepen met verschillende inkomens in verschillende wijken terechtkomen, zonder expliciete wettelijke regels.

Historisch bekend zijn onder meer de apartheid in Zuid-Afrika (1948–1994) en de Jim Crow-wetten in de Verenigde Staten, die rassen-gescheidenheid vastlegden in onderwijs, huisvesting en openbaar leven. In andere landen bestaan minder expliciete, maar toch significante vormen van segregatie.

Segregatiebeleid leidt vaak tot ongelijk toegang tot onderwijs, huisvesting en arbeidsmarkt, wat kansenongelijkheid bevordert en sociale spanning kan vergroten. Beleidsreacties omvatten anti-discriminatiewetgeving, desegregatieprogramma’s in onderwijs of woningbouw, en maatregelen om gemarginaliseerde groepen betere kansen te bieden. Debatten richten zich op rechtvaardigheid, effectiviteit en de afweging tussen gelijke behandeling en culturele autonomie.