antidiscriminatiewetgeving

Antidiscriminatiewetgeving is een verzameling wetten en regels die discriminatie op basis van kenmerken zoals ras, geslacht, leeftijd, religie, handicap, seksuele geaardheid en nationaliteit verboden en bestraft. Deze wetgeving stuurt het gedrag van overheden, werkgevers, onderwijsinstellingen en dienstverleners aan en bepaalt welke vormen van onderscheid illegaal zijn.

De reikwijdte van antidiscriminatiewetgeving verschilt per jurisdictie, maar kent doorgaans een aantal gemeenschappelijke gebieden. Beschermde kenmerken worden vaak opgesomd of afgeleid uit nationale grondwetten en verdragen. Disciminatie kan rechtstreeks plaatsvinden (direct onderscheid op basis van een beschermd kenmerk) of indirect (neerkomende op het oog neutrale regeling die onbedoeld onevenredig nadelig uitpakt voor een bepaalde groep). Wetgeving verplicht soms redelijke aanpassingen of maatregelen zoals quota of positieve acties om gelijke kansen te bevorderen. Uitzonderingen kunnen bestaan voor bepaalde functies of contexten, bijvoorbeeld voor legitieme beroepsvereisten of congresse van vrijheid van godsdienst.

Handhaving en handhavingmechanismen variëren. Toezichthouders, gerechtshoven en arbeidsrechtbanken kunnen klachten behandelen en sancties opleggen, variërend van schadevergoeding tot beleidsveranderingen of herstelmaatregelen. Organisaties kunnen verwezenlijkingsverplichtingen hebben, zoals trainingen, beleid tegen discriminatie en systematische evaluatie van praktijken.

Internationale context speelt een rol naast nationale wetgeving. Bij antidiscriminatiewetgeving worden vaak internationale compromissen en Europese richtlijnen of verdragen toegepast. Voorbeelden uit verschillende landen illustreren hoe wetten worden geconstrueerd om gelijke behandeling in arbeid, onderwijs, huisvesting en toegang tot goederen en diensten te waarborgen.