regelingsmethode

Regelingsmethode is de benadering die wordt gebruikt om een systeem zodanig te regelen dat de uitgang volgt wat als referentie is opgegeven. Een regeling maakt gebruik van metingen van de feitelijke uitgang en zet een regelactie om in een signaal naar de actuator. Regelingsmethoden kunnen worden onderverdeeld in open-loop en gesloten-lus (feedback) regelingen, waarbij de laatste doorgaans de afwijking tussen setpoint en gemeten uitgang corrigeert.

Belangrijke categorieën zijn feedbackregeling, waarbij de fout wordt gemeten en gecorrigeerd; feedforward-regeling, die reageert op bekende verstoringen of een model van het proces gebruikt om de invoer proactief aan te passen; en hybride combinaties van beide. Een veelgebruikte concrete implementatie is de PID-regeling (proportionele–intergrale–differentiële), die de invoer afstemt op de fout en haar tijdgeschiedenis. Eenvoudige regelingen zoals een aan/uit-regeling komen ook voor.

Ontwerp en evaluatie: stappen omvatten het opstellen van een procesmodel, het kiezen van een regelaarstrategie, en het afstemmen van parameters. Belangrijke kenmerken zijn stabiliteit, robuustheid, snelle herstel van verstoringen, en economische prestaties zoals overshoot, inlooptijd en constante fout. Technieken omvatten tijds- en frequentiedomein analyse en simulatie. Regelingsmethoden worden gekenmerkt door sensor- en actuatorkwaliteit en vertragingen die de prestaties beïnvloeden.

Toepassingen: veelvuldig in de procestechnologie, automatisering van machines, HVAC, automotive en robotica. Voordelen zijn hogere nauwkeurigheid en robuustheid tegen verstoringen; nadelen omvatten meer complexiteit, afhankelijkheid van sensoren en mogelijk niet-lineaire effecten en saturatie bij grote verstoringen.