physicsonderzoek

Fysisch onderzoek, ook wel physicsonderzoek genoemd, is de systematische lichamelijke evaluatie door een zorgverlener. Het vormt een kernonderdeel van de klinische assessment en volgt meestal op de anamnesis (het vastleggen van klachten en voorgeschiedenis). Het doel is tekenen van ziekte opsporen, de ernst inschatten en richting geven aan vervolgonderzoek en behandeling.

Tijdens het onderzoek observeert de zorgverlener de algemene toestand en het uiterlijk van de patiënt, inclusief bewustzijn, ademhaling en huidkleur. Ook worden vitale functies opgenomen, zoals bloeddruk, polsfrequentie, ademfrequentie en temperatuur. De methode omvat inspectie, palpatie, percussie en auscultatie, en kan gericht zijn op verschillende lichaamssystemen: hoofd en hals, borstkas en longen, hart, buik en abdomen, zenuwstelsel en spieren, en huid en lymfeklieren. Afhankelijk van de klachten kan het onderzoek uitgebreid of juist gericht zijn.

Fysisch onderzoek levert objectieve bevindingen die samen met de anamnese helpen bij het stellen van een voorlopige diagnose of het uitsluiten van aandoeningen. Het wordt veel toegepast in de huisartsenpraktijk en in ziekenhuizen, en kan variëren naargelang de klinische context en de patiënt. Vaak dienen de bevindingen als uitgangspunt voor verdere diagnostiek zoals laboratoriumonderzoek of beeldvorming, en voor het monitoren van de voortgang of respons op behandeling. Het fysisch onderzoek is daarmee een dynamisch hulpmiddel bij klinische besluitvorming.