oplossingstijd

Oplossingstijd is de tijd die verstrijkt tussen het begin van een probleemtaak en het moment waarop een oplossing voldoet aan de gestelde criteria. In informatica, wiskunde en gerelateerde vakgebieden wordt het vaak gebruikt als maatstaf voor de prestaties van algoritmen, solvers en systemen. Het kan verschillende vormen hebben, zoals tijd tot de eerste oplossing, tijd tot de optimale oplossing, of tijd tot convergentie binnen een gegeven foutmarge.

Metingen en definities variëren: oplossingstijd wordt meestal uitgedrukt als wall-clock tijd (werkelijke tijd aan de muur) of CPU-tijd. Bij probabilistische of Monte Carlo-methoden varieert de tijd tussen runs; daarom rapporteren onderzoekers vaak mediaan, gemiddeldes en spreiding. Ook moet duidelijk zijn wat als “oplossing” telt: een eerste geldige oplossing, een bewezen optimale oplossing, of een oplossing die voldoet aan een acceptatienorm.

Contexten en toepassingen: oplossingstijd speelt een sleutelrol in domeinen zoals SAT/SMT, constraint programming, MILP/CSP en andere heuristische zoekproblemen. Het is een gangbare benchmarkingfactor bij vergelijking van algoritmen en systemen. In real-time omgevingen is tijd tot oplossing vaak kritisch voor naleving van deadlines.

Factoren en variabiliteit: tijd is sterk afhankelijk van hardware, software-implementatie en parallelisatie. Probleeminstantiekenmerken zoals grootte, structuur en moeilijkheid hebben een grote invloed op de oplossingstijd.

Beperkingen: de maat kan misleidend zijn als de definitie van wat telt als oplossing niet helder is of als de omgeving aanzienlijk verschilt. Oplossingstijd geeft weinig inzicht in oplossingskwaliteit zonder aanvullende指标.