ontvangstgebied

Ontvangstgebied is de geografische zone waarin een signaal van een zender onder normale omstandigheden met voldoende kwaliteit kan worden ontvangen door standaardontvangers. Het begrip wordt gebruikt in verschillende contexten, zoals radio- en televisieomroep, mobiele netwerken en satellietcommunicatie, en kan zowel terrestrische als ruimtelijke signalen omvatten.

De omvang van het ontvangstgebied wordt bepaald door een combinatie van factoren. Belangrijke parameters zijn het zendvermogen en de hoogte van de zender, de frequentie en de bijbehorende propagatie-eigenschappen, de antennegain, en de kenmerken van de ontvangstantenne. Daarnaast spelen terrein en bebouwing, weersomstandigheden, interferentie en de gevoeligheid en het type van de ontvanger een rol. Het ontvangstgebied kan daardoor variëren afhankelijk van indoor versus outdoor omgevingen en van lokale obstructies zoals bergen, gebouwen en bomen.

Berekening en meting: om een ontvangstgebied te bepalen worden propagatiemodellen gebruikt om een theoretisch gebied te berekenen, vaak uitgedrukt in kaartlagen. In de praktijk leveren veldmetingen en aannames over de ontvangsterk juistere kaarten op. Meetwaarden zoals veldsterkte (uitgedrukt in dBµV/m), ontvangen signaalsterkte (dBm) en signaal-ruis-verhouding (C/N of S/N) geven aan of de kwaliteit toereikend is voor gewenste toepassingen.

Toepassing: ontvangstgebieden zijn essentieel bij het plannen van zenders en netwerken, licentieverlening en consumenteninformatiesystemen. Ze helpen bij het vaststellen waar service beschikbaar is en waar uitbreiding of verbetering nodig is. Zie ook dekkingsgebied en propagatiemodellen.