natuurbeschermings

Natuurbescherming is het geheel van beleid, maatregelen en praktijken gericht op behoud van biodiversiteit, ecosystemen en natuurwaarden. Doel is het voorkomen van het verlies van soorten en habitats, het herstellen van beschadigde ecosystemen en het waarborgen van de levering van ecosysteemdiensten zoals waterzuivering, klimaatregulering, bestuiving en recreatieve mogelijkheden.

Belangrijke benaderingen zijn onder meer het aanwijzen en beheren van beschermde gebieden en natuurreservaten, habitat- en soortbescherming, habitatherstel en landschapsvorming, duurzame land- en bosbouw, milieueffectbeoordeling en monitoringsprogramma’s. Europeesrechtelijk spelen Natura 2000-netwerken en de Vogels- en Habitatrichtlijnen een centrale rol, die in lidstaten nationale beschermingsmaatregelen afdwingen.

In Nederland vindt natuurbescherming plaats binnen een samenhangend kader van nationale wet- en regelgeving, uitvoering door overheden en semi-overheidsorganisaties, en maatschappelijke organisaties. Relevante partijen zijn ministeries, natuurorganisaties zoals Natuurmonumenten en Staatsbosbeheer, lokale overheden en particuliere eigenaren die natuurgebieden beheren of beschermen. Het beleid wordt ondersteund door het concept van de ecologische hoofdstructuur (EHS), gericht op verbindingen tussen natuurgebieden en duurzame ruimtelijke planning.

Uitdagingen zijn onder meer verdunning van habitats, klimaatverandering, verstedelijking, invasieve soorten en beperkte financiering. Succesvolle natuurbescherming vereist integrale planning, brede betrokkenheid van burgers en continue monitoring van biodiversiteit en habitattoestand.