misdaadfinanciering

Misdaadfinanciering verwijst naar het proces waarbij middelen worden gegenereerd, verplaatst en geherinvesteerd om criminele activiteiten mogelijk te maken en om de herkomst van illegaal verkregen geld te verbergen. Het is een kernonderdeel van georganiseerde misdaad en kan legale economische systemen ondermijnen.

Bronnen van misdaadfinanciering zijn onder meer opbrengsten uit drugshandel, mensenhandel, fraude, corruptie, smokkel en cyberspace-crime. Ook legale bedrijven en activiteiten kunnen misbruikt worden voor financiering, bijvoorbeeld cashintensieve sectoren zoals horeca en detailhandel, of via ingewikkelde transacties die de oorsprong van geld verhullen. Criminelen combineren vaak meerdere bronnen en bewegen geld over grenzen heen.

De technieken omvatten placement (het in omloop brengen van contanten), layering (transacties en structuren gebruiken om de oorsprong te verbergen) en integration (de geldstromen weer in de legale economie brengen). Voor misdaadfinanciering worden vaak frontbedrijven, offshore structuren, contante transacties en digitale valuta gebruikt. Handelsgerelateerde witwaspraktijken en shadow banking spelen eveneens een rol.

De bestrijding van misdaadfinanciering richt zich op AML/CFT-maatregelen (anti-money laundering en financiën van terrorisme). Instrumenten omvatten klantcontrole (KYC), meldingsplichtige verdachte transacties (STR), transactiemonitoring en grensoverschrijdende samenwerking tussen financiële instellingen, toezichthouders en justitie. Internationaal zetten organisaties zoals de Financiële Actie Task Force (FATF) normen en handhavingsmaatregelen uit; lidstaten voeren EU-richtlijnen en nationale wettelijke regels uit.

Effecten van misdaadfinanciering zijn ondermijning van de integriteit van financiële systemen, vergroting van criminele operaties en mogelijke schade aan legitieme bedrijven en consumenten door verhoogde risico’s en reputatieschade.