milieugelijkheid

Milieugelijkheid verwijst naar de gelijke verdeling van milieuvoordelen en -lasten over verschillende bevolkingsgroepen en gebieden. Het begrip omvat zowel distributieve aspecten (wie draagt de milieubelasting en wie profiteert van schone lucht, water en groene ruimte) als procedurele aspecten (wie mag meebeslissen over milieubeleid) en erkenning (erkenning van verschillende kwetsbaarheden en culturele waarden).

Milieugelijkheid onderzoekt systematische verschillen in blootstelling aan vervuiling, toegang tot natuur, gezondheidsimpactten en de capaciteit om klimaatrisico’s te beperken. Lage inkomensgroepen, etnische minderheden en bewoners van achtergestelde buurten lopen vaak een hoger risico op nadelige milieueffecten. Klimaatverandering versterkt bestaande ongelijkheden door ongelijke adaptatiemogelijkheden en economische kwetsbaarheid.

Beleidsinstrumenten om milieugelijkheid te bevorderen omvatten richtlijnen voor ruimtelijke planning, emissiereducties in kwetsbare gebieden, participatieprocessen, ecologische investering in achtergestelde wijken en instrumenten voor een rechtvaardige transitie naar een lage-koolstofeconomie. Meten van milieugelijkheid gebeurt via indicatoren zoals luchtkwaliteit, nabijheid van groene ruimten, gezondheidsschade en sociaal-economische data.

Internationale en nationale doelen (zoals de Duurzame Ontwikkelingsdoelen) en maatschappelijke organisaties spelen een rol bij het aanjagen van onderzoek en beleid. Debatten over milieugelijkheid balanceren technische maatregelen, politieke besluitvorming en sociaalrechtvaardige uitgangspunten om ongelijkheid duurzaam te verminderen.