magnetiseerproces

Het magnetiseerproces is het proces waarbij een ferromagnetisch materiaal wordt gemagnetiseerd door toepassing van een extern magnetisch veld. Door het veld oriënteren de magnetische domeinen zich en groeien domeinen zodat een macroscopische netto magnetisatie ontstaat. Wanneer het veld weer verdwijnt, blijft meestal een restmagnetisatie achter, de remanentie.

Mechanismen binnen het proces zijn onder meer de structuur van magnetische domeinen, de interacties tussen atomaire spins en de beweging van domeinwanden. De magnetisatie volgt een kenmerkende hysterese-curve: bij toenemende veldsterkte verschuiven en roteren domeinen tot verzadiging; bij afnemend veld blijft een gedeelte van de magnetisatie achter. Belangrijke parameters zijn verzadigingsfluxdichtheid Bs, remanente fluxdichtheid Br en coercieve kracht Hc. De vorm van de magnetisatiecurve hangt af van samenstelling, microstructuur, temperatuur en spanning.

Methoden variëren afhankelijk van toepassing. Meestal gebeurt magnetisatie met een continu DC-veld vanuit spoelen of elektromagneten, maar ook pulsmagnetisatie en AC-magnetisatie worden toegepast, bijvoorbeeld voor gecontroleerde magnetisatie of om demagnetisatie tegen te gaan. Temperatuur en mechanische spanning beïnvloeden de magnetisatie en kunnen leiden tot demagnetisatie bij hoge temperaturen of grote spanningen.

Toepassingen van het magnetiseerproces zijn onder meer de productie van permanente magneten (zoals NdFeB en SmCo), het afstellen van magnetische schakelingen en het magnetiseren van onderdelen voor non-destructief onderzoek (magnetische deeltjes-test) en kwaliteitscontrole in de metaalindustrie.

Kernbegrippen in dit vakgebied zijn onder meer de hysterese-werking, de kenmerken Bs, Br en Hc, en de rol van materiaalkeuze en warmtebehandeling bij het bepalen van de magnetische eigenschappen.