locatietechnologieën

Locatietechnologieën verwijzen naar systemen en technieken die de geolocatie van een object of persoon bepalen en weergeven. De meest wijdverspreide technologie is GNSS, met name GPS, maar ook Galileo, GLONASS en BeiDou. Deze systemen berekenen positie op basis van satellietsignalen en bieden wereldwijd dekking. Outdoors levert dit doorgaans nauwkeurigheden van enkele meters, afhankelijk van zicht op de hemel, signaalkwaliteit en verwerking.

Voor binnenomstandigheden en gebieden zonder satellietdekking bestaan aanvullende technologieën: Wi-Fi-positionering, die netwerken van access points gebruikt om positie af te leiden via signaalsterkte of tijdsverschillen; Bluetooth Low Energy-beacons die kleine zones afbakenen; en Ultra-Wideband (UWB) voor zeer nauwkeurige binnenlocatie. Draadloze netwerken worden vaak gecombineerd met andere signalen om betrouwbaarheid en nauwkeurigheid te verbeteren (sensorfusie). Andere methoden omvatten cell-ID-technieken voor mobiele netwerken, en RFID/NFC voor korte-afstandslocatie en tracking. Dead reckoning met inertiële sensoren (versnelling en hoeksnelheid) kan positie schatten bij gebrek aan GNSS-signalen.

Toepassingen zijn onder meer navigatie, asset- en fleetmanagement, geofencing, locatiegebaseerde diensten en augmented reality. Nauwkeurigheid en latency variëren sterk per technologie: outdoors biedt GNSS-positie doorgaans meter- tot decimeterprecisie bij geavanceerde systemen; indoor kunnen BLE en Wi‑Fi tientallen meters tot enkele meters bereiken, afhankelijk van omgeving en implementatie; UWB kan centimeterprecisie bereiken onder goede omstandigheden.

Beheer van locatiedata brengt privacy- en beveiligingsaspecten met zich mee. Gebruikersrechten, expliciete toestemming en transparantie zijn cruciaal, zeker in jurisdicties zoals de EU met de AVG/GDPR.

---