krachtverlies

Krachtverlies is de vermindering van spierkracht of het vermogen om kracht te leveren met een spier of spiergroep. Het kan acuut of chronisch ontstaan, lokaal beperkt zijn of zich uitbreiden tot het hele lichaam. Krachtverlies kan de fysieke prestaties en alledaagse activiteiten beperken, zoals lopen, tillen of vasthouden.

Oorzaken zijn gevarieerd en kunnen onderverdeeld worden in neurologische, spier- of mitochondriale, metabole en andere oorzaken. Neurologische oorzaken zijn onder meer beroerte, dwarslaesie, multiple sclerose en perifere neuropathie. Spier- of mitochondriale aandoeningen omvatten myopathieën en dystrofieën. Metabole of hormonale stoornissen, zoals hypothyreoïdie of diabetesgerelateerde polyneuropathie, kunnen ook krachtverlies veroorzaken. Daarnaast spelen disuse-atrofie na immobilisatie, chronische pijn en vermoeidheid een rol. Soms is krachtverlies het gevolg van een combinatie van factoren.

Diagnose gebeurt op basis van anamnese en lichamelijk onderzoek, waarbij spierkracht wordt beoordeeld met de Medical Research Council-schaal (MRC-schaal, 0-5). Aanvullend onderzoek kan bestaan uit EMG en zenuwgeleidingsonderzoek, beeldvorming (bijvoorbeeld MRI) van zenuwen of spieren, en laboratoriumtesten (zoals CK-waarden bij myopathieën en stofwisselingsmarkers). Soms is spierbiopsie nodig.

Behandeling richt zich op de onderliggende aandoening en op behoud of verbetering van spierkracht en functie. Dit omvat fysiotherapie en oefentherapie, ergotherapie, en het gebruik van hulpmiddelen indien nodig. Bij autoimmune of inflammatoire aandoeningen kunnen immunotherapie of ontstekingsremmers geïndiceerd zijn. Goede controle van onderliggende aandoeningen (zoals diabetes of hypothyreoïdie) en adequate voeding zijn eveneens belangrijk.

Prognose varieert sterk afhankelijk van oorzaak en tijdigheid van behandeling. Vroegtijdige rehabilitatie kan kracht en onafhankelijkheid verbeteren; bij ernstigere neuro-musculaire aandoeningen kan herstel beperkt zijn.